"Ik wilde het beeld van de ecoterrorist ongedaan maken": deze inwoner van Bordeaux maakte een documentaire over de Earth Uprisings

Met "Soulèvements" schetst regisseur Thomas Lacoste gevoelige portretten van 16 milieuactivisten van de Earth Uprisings. Tijdens de voorvertoning in de Utopia-bioscoop in Bordeaux op maandag 25 augustus blikt hij terug op het ontstaan ​​van deze documentaire.

Twee jaar na de dreiging van ontbinding van het Earth Uprisings-collectief biedt de in Bordeaux wonende regisseur Thomas Lacoste een 'duik' in deze beweging van burgerlijke ongehoorzaamheid, die tot doel heeft 'de commons te beschermen'. Ook essayist, editor en producent, maakte hij drie jaar geleden al een speelfilm over de Baskische onafhankelijkheid: 'De Democratische Hypothese - Een Baskische Geschiedenis'.

Met deze nieuwe documentaire biedt hij een galerij aan portretten: 16 activisten van de Earth Uprisings worden gefilmd met hun aarzelingen, emoties en debatten. En bovenal met de "gedeelde" gebieden die hen zo dierbaar zijn: ecosystemen van fauna en flora die bedreigd worden door industriële of transportprojecten, door "megabassins" zoals in Sainte-Soline, of door een luchthaven zoals in Notre-Dame-des-Landes, de geboorteplaats van dit milieucollectief in 2021. Overal in Frankrijk zien we de banden die worden gesmeed tussen deze activisten, een fractie van de 200.000 mensen die beweerden deel uit te maken van de beweging in 2023. Om bepaalde vooroordelen over "ecoterrorisme" tegen te gaan, hoopt de regisseur dat een zo groot mogelijk aantal mensen op hun beurt deze aardse opstandelingen via cinema kan "ontmoeten".

Hoe kwam je op het idee om een ​​documentaire over de Earth Uprisings te maken?

Het idee ontstond in het voorjaar van 2023, toen de Earth Uprisings te maken kregen met een vrij massale golf van repressie. Eerst met een groot politieoptreden tegen de demonstratie in Sainte-Soline 2 in maart, waarbij volgens de Liga voor Mensenrechten in minder dan twee uur tijd 5000 granaten werden gegooid. Vervolgens met een golf van arrestaties door de Subdirectoraat Terrorismebestrijding in juni. En vervolgens, in augustus, met het verzoek van het Ministerie van Binnenlandse Zaken om deze beweging te ontbinden [in november door de Raad van State afgewezen, n.a.v. de redactie].

Destijds volgde ik deze beweging al op de voet, net als alle politieke structuren die door jongeren worden gesteund. Maar toen kwam er een vraag bij me op: hoe kan een samenleving degenen criminaliseren die proberen "gemeenschappelijke territoria" te verdedigen en te ontsnappen aan de vernietiging van onze ecosystemen? Van het een kwam het ander en ontstond het idee voor een film, met de wens om deze figuur van de ecoterrorist te ontmantelen en de gezichten en landschappen te onthullen die deze beweging bezielen.

Een vader die zijn keuzes uit het verleden in twijfel trekt, een voormalig burgemeester die zich schuldig maakt aan burgerlijke ongehoorzaamheid, een fokker die zich wil omscholen of een jonge natuurliefhebber die gepassioneerd is door vogelzang... Waarom hebt u deze getuigenissen gekozen?

Dit is wat me echt opviel toen ik in aanraking kwam met de Opstanden: intergenerationeel samenwonen. Er waren minstens drie generaties aanwezig bij hun bijeenkomsten, met een echte sociaal-culturele rijkdom. De deelnemers aan de Opstanden zijn afkomstig van de jongere generaties die strijden voor het klimaat, boeren die zich inzetten voor duurzame en duurzame landbouw, mensen die betrokken zijn bij de ZAD's (Zolidades Agronomiques) of lokale bewoners die hun grondgebied verdedigen tegen schadelijke projecten. Met deze film heb ik geprobeerd me te verdiepen in een ongeziene en ongehoorde menselijke geografie. Ik wilde een beeld schetsen van wat er wordt uitgevonden met deze jongeren die een transgenerationele beweging in stand houden.

Waarom concentreert u zich in de documentaire meer op de persoonlijke verhalen van de activisten dan op de geschiedenis van de beweging en de politionele repressie?

Ik denk dat het vermogen van de staat om deze sociale bewegingen te onderdrukken duidelijk zichtbaar is in onze nieuwskanalen en diepgeworteld is in onze collectieve verbeelding. Tegenwoordig doen ook sociologen en geografen onderzoek naar de opstanden. Maar ik wilde me verre houden van elke vorm van didactiek. Integendeel, ik vond het interessant om de film te ontwikkelen rond deze unieke woorden, om te zien hoe hun gedachten zich ontvouwen. Het komt tot uiting in de aarzelingen van de activisten, misschien in hun twijfels, en duidelijk ook in hun gevoeligheid. Deze momenten tonen ook het vertrouwen dat de personages en de film verbindt. Voor mij is het belang van cinema om te wedden op menselijke ontmoetingen.